Hofner Shorty

.. en dit is het resultaat. Beetje wennen met dat blauwe element en die grote brug, maar het speelt veel beter en het geluid is ook enorm opgefrist.

Hofner Shorty Modified

Mijn Hofner Shorty wilde ik eens grondig aanpakken. De originele brug, een slechte kopie uit China, heb ik vervangen voor een Schaller 455 gemaakt in Duitsland, het element wordt vervangen door een IbzUSA F2 humbucker gemaakt door DiMarzio in de USA.
De hals heb ik er af gehaald om hem beter te kunnen afstellen en om het soldeerwerk te vergemakkelijken.

IbzUSA DiMarzio F2

Mijn favoriete gitaarelement voor aan de brugpositie is de IbzUSA F2, door DiMarzio in de USA gemaakt voor de duurdere Ibanez gitaren uit de jaren '80. Ze zijn heel geschikt voor bandsituaties met twee gitaristen of een gitarist en een synthesizer. Dit element komt uit een Ibanez RG770DX, en wil ik in mijn recent aangeschafte Hofner Shorty monteren.

Hofner Shorty

In de jaren 80 maakte Hofner in Duitsland een klein reisgitaartje met een mahonie body, een Schaller wraparoundbrug en een Schaller humbucker. Dat waren prima gitaartjes die zo klein waren dat je ze zonder problemen mee kon nemen. Tegenwoordig maken ze een reissue van het model, in de Contemporary-series. De reissues worden gemaakt in China, de body is uit esdoorn, en het element en de wraparound brug zijn Chinese imitaties van Schallers. Afgezien van die imitaties is het een prima gitaartje, en ze kosten vrijwel niets. Ik heb er een aangeschaft, en ben van plan de humbucker en de wraparound te vervangen voor beter spul.

Steinberger Hohner B2

Op zoek naar vervoerbaarheid schafte ik deze Steinberger Hohner B2 uit de jaren '80 aan, in een zeldzame zilverwitte uitvoering.

Viermaal Ibanez rg760

Tijd om vier van mijn vijf Ibanez RG760's van verse snaren te voorzien en ze een schoonmaakbeurt te geven. Hier en daar moet ook een en ander wat beter worden afgesteld. Vandaar dat ze op de bank staan.
De gitaar aan de rechterkant heeft al mooie nieuwe snaren en een poetsbeurt gehad.

In Een Studiootje

Foto is gemaakt door Gabriel Jansen

Aanrommelen

Beetje aanrommelen te Den Haag, in een mooie maar krappe (en warme) Esmono geluidscel. Serieuze opnamen zijn niet gemaakt maar het was wel grappig.
Gitaar is mijn Ibanez Jem 77FP.
Foto is gemaakt door Cecilia Tan.

Gibson ES339

De fabriek van Gibson in Nashville is dit jaar overstroomd, dus de gehele produktie lag stil, en veel dure en vintage instrumenten zijn verloren gegaan. Gibson heeft ook een customshop in Memphis, waar de handgebouwde series, de signatures, en de reissues worden gemaakt. Mijn nieuwe ES339 is ook in de Memphis Customshop gemaakt.
De ES339 is feitelijk een ES335 met een verkleinde body. De hals is exact hetzelfde, de ABR1 brug en de elementen zijn ook gelijk.
Het is een fijn gitaartje, niet zo Les Paul-achtig als ik had gedacht maar wel heel jazzy. Veel handelbaarder dan een ES335.

Ibanez Jem 77FP

Waar anders fotografeer je een Ibanez Jem Floral Pattern dan tussen de bloemen? Dus dat heb ik maar gedaan. Een 77FP uit 1989 met de goede oude Edge tremolo en niet de Lo Pro die op modellen na 1991 of zo zit.
De Jem is feitelijk een Steve Vai signature model. De benaming 'Jem' komt van de oorspronkelijke ontwerper, Joe Despagni, die zijn gitaarbouwbedrijf 'Jem' noemde. Het bloemenmotief op de body en op de kop is gelijk de gordijnen in het ouderlijk huis van Steve Vai. Het is ook echte stof en geen foto.
Mijn Jem is in prima staat, zeker voor een gitaar uit 1989.

Ibanez USA Custom RG770

Mijn nieuwste aankoop is deze Ibanez uit 1989 die nog het meest lijkt op een RG770. De RG700 serie werd in Japan in de Fujigen Gakki fabriek gemaakt en in onderdelen verzonden naar de Amerikaanse Customshop aan Case Avenue in North Hollywood. Daar werden de gitaren geassembleerd en bestond de mogelijkheid dat klanten custom modellen konden bestellen. Dit is een custom order model. De elementen zijn Dimarzio's, een Tone Zone bij de brug, een FS1 in het midden en een Air Norton bij de hals, in plaats van de standaard IBZUSA elementen, die overigens ook door DiMarzio werden gemaakt. De elementen zijn rechtstreeks op de body geschroefd en niet aan een elementring of een slagplaat bevestigd. De kleur is uniek: een flipflop lak uit de autoindustrie is gebruikt. De kleur is soms paars, soms rood, afhankelijk van de lichtval. Daarnaast heeft de gitaar een 'reversed headstock', dat is een omgekeerde kop, om de sustain van de dikkere snaren te vergroten.
De gitaar is in topconditie.
Klik op het plaatje voor een vergroting.

Live! (2)

Live!

Oude Promofoto

Een oude promotiefoto uit 1991 of zo, in mijn Ritchie Blackmore tijd...

Radial Tonebone

Ik heb nog maar eens een overdrive pedaal aangeschaft: deze Radial Tonebone Hot British Distortion uit Canada. Er zit een 12ax7 buis in. Hij is niet zo rauw en grommend en ongecontroleerd als mijn andere buizenoverdrive, de Hughes en Kettner Tube Factor, maar deze Tonebone heeft allerlei boost-mogelijkheden die de bruikbaarheid verhogen. Lijkt qua overdrive een beetje op een Boss SD1.

Palmer PSM09 The Junction

Twee DirectIn boxen van het Duitse Palmer. De balanstransformator is duidelijk te zien, en het Palmer-filter zit in een speciaal bakje zodat het niet (snel) na te maken is.
Deze boxjes kun je tussen de eindversterker en de luidspreker zetten, er wordt dan een lijnsignaal afgetapt dat, met een luidsprekersimulatie, rechtstreeeks naar een mengpaneel kan. Zo zijn microfoons overbodig en dat is erg handig.
Als het geluid goed is, ga ik ze ook voor opnamen gebruiken, in plaats van microfoons.

Gibson en Trace Elliot

In de Customshop van Trace Elliot werden in de jaren '90 prime gitaarversterkers vervaardigd in kleine aantallen, die nu een zekere reputatie genieten en vrij zeldzaam zijn. De groene Trace Elliot op bijgaande foto is mijn Trace Elliot Speed Twin H100 top uit 1995. Op een gegeven moment werd die werkplaats overgekocht door Gibson. Na 2000 werden er dus in Engeland gitaarversterkers gemaakt in de oude Trace Elliot workshop voor het Amerikaanse merk Gibson. De onderste, bruine, versterker is er zo een: een Gibson Super Goldtone GA30RVH, uit 2004. Feitelijk is de Gibson dus het kleine broertje van de Trace Elliot. Er zijn maar heel weinig van die Engels Gibsons gemaakt, en mede door de dure Pind werden ze tegen veel te hoge prijzen aangeboden. Ondanks dat het zeer goede versterkers zijn, waren ze bepaald niet populair.
De Gibson heeft een paar rare eigenschappen: 30 watt Class A uit vier EL84 buizen en 8 (?) voorversterkerbuizen. De effect-loop is door een buis aangedreven. De knoppen zijn dezelfde als die op veel Gibson-gitaren, wat zeer verwarrend is, omdat je ondersteboven leest en de aflezing is op de knop.
Ik vind de Trace Elliot zelf beter en veelzijdiger, maar het clean van de Gibson is wellicht het beste clean dat ik heb in mijn collectie versterkers.

Nieuwe Brug voor Wishbass

De Amerikaanse bouwer van Wishbasses, Steve Wishnevsky, heeft als gedachte achter zijn bas-ontwerpen dat metaal op de bas het geluid doet verslechteren. vandaar dat hij een losse brug van 'Corian' op zijn bassen zet. Corian is een soort hard plastic. Ik zie echter liever een gewone metalen brug die afstelbaar is en betrouwbaar. Vandaar dat ik een mooi exemplaar heb aangeschaft dat de Corian brug van Wishnevsky moet vervangen.

Wishbass gestript

Ik heb mijn Wishbass gestript en geschuurd. Volgende week ga ik de vorm van de body wat wijzigen en een aantal verbeteringen toepassen. Het wordt een hoop schuurwerk, maar ik heb apparatuur aangeschaft dat dat proces wat zou moeten vergemakkelijken.

Orange Tiny Terror

Nieuwe versterker: een Orange Tiny Terror. Het is een heel klein versterkertje dat in een mooie bijgeleverde tas past. Het vermogen komt van twee EL84 buizen. De eerste batch werd opgeleverd met JJ buizen, maar de buizen in dit exemplaar zijn naamloos.
Op internet is een gigantische hoeveelheid modifcaties beschikbaar, maar ik vind het ding zoals hij uit de fabriek komt ook al best aardig klinken. Het is wel een raar kastje met van die typische Orange ikonen.

Joemeek VC1Qcs

Ik zit een beetje slecht in de microfoonvoorversterkers. Naast de standaard voorversterkers in mijn mengpanelen had ik er eigenlijk maar twee: een Joemeek SixQ en een Langevin Dual Mono Mic Pre.. dus nog maar een er bij gekocht: een Joemeek VC1Qcs. Dit is nog een Joemeek uit de periode dat de aparatuur ontworpen werd door de beroemde engineer Ted Fletcher. Ted Fletcher heeft in 2004 of zo zijn bedrijf Joemeek verkocht en is een nieuw bedrijf begonnen. (TFPro waarbij TF staat voor Ted Fletcher) Mijn SixQ is van de Joemeek zonder Fletcher en in China gebouwd, maar deze VC1Qcs is nog in Engeland gebouwd. De Q staat voor Equalizer, bij Joemeek steevast Meekqualizer genoemd, en cs staat voor Current Sense, een alternatieve manier voor het balanceren van een geluidssignaal met een transformator. Deze voorversterker is, met name door de compressor, een karakterbak, dat wil zeggen, een apparaat dat het geluid kleurt, romiger en dikker maakt. Mijn Langevin doet dat juist helemaal niet, die is zo zuiver als een voorversterker kan zijn. Met name voor vrouwelijke vocalen is deze Joemeek erg geschikt. De Langevin zal ik gebruiken voor instrumenten als percussie, drum overhead en akoestische gitaar en zo.

Optreden

Op de buhne met mijn rode Ibanez Rg750 met een Dimarzio PAF in de brugpositie en een Seymour Duncan Jazz in de halspositie.

Oude speaker cabs

Op weg naar een optreden heb ik maar een leuk kiekje gemaakt van mijn twee oude Marshall cabs in de felle zon. In de studio zien ze er nog best aardig uit, maar bij daglicht zie je dat het behoorlijk oude bakjes zijn. De bovenste is een 1936 JCM800 met twee Celestion G12h75 speakers, de onderste een 1960 JCM800 met vier G12M70 speakers, dat zijn de voorgangers van de G12h75. De bovenste, de 1936 , heb ik al vanaf 1988, destijds tweedehands gekocht bij Premo Music Center in Leerdam, een muziekzaak die al lang niet meer bestaat. Lange tijd, tot 2001 of zo, was het mijn enige speaker. De G12m70 is een veel mildere speaker en het is op dit moment mijn favoriet. Ik heb er grote wielen onder gemonteerd, in plaats van die kleintjes die je bij Marshall krijgt, zodat de boel zonder veel moeite de buhne op te rijden is.
Ik bezit ook een 1960TV, (een Tall Vintage, dus extra groot cabinet) het topmodel met vier Celestion Greenbacks, maar die vind ik minder klinken dan deze oude bakken.

Oberheim OB12

Ik had een Yamaha SY synthesizer met een voor mij perfect aanvoelend keyboard, maar daar is een kast op gevallen. Er moest dus een nieuwe synth komen. Alhoewel deze Oberheim een veel minder prettig te bespelen keyboard heeft (plastic toetsen in plaats van hout en zo) zijn de geluiden die het ding voortbrengt zeer uniek. Beetje horror-achtig synthetisch vervreemdend eng. (...) Het is overigens geen echte maar een fop-oberheim. Bob Oberheim heeft er niets mee te maken, dit ding is in Italie ontworpen en gebouwd, nadat Gibson de rechten op de naam Oberheim had overgenomen. Het ding is Oberheim genoemd om marketingtechnische redenen. Hij is ook niet echt analoog maar virtueel analoog. (dus digitaal) Dat alles neemt niet weg dat ik tot nu toe veel plezier van het gebakje heb, al was het alleen maar vanwege de lichtshow die hij geeft als je hem aanzet.

Raar overigens: ik heb nu drie virtueel analoge synthesizers, een Novation Supernova, een Korg MS2000R en deze Oberheim en ze zijn alledrie BLAUW..?

Fender Lonestar

Mijn nieuwste gitaar is een USA Fender Lonestar uit 1996 in Teal Green (meer blauw als je het mij vraagt) Dit is niet de Mexicaanse Lonestar Deluxe die je tegenwoordig voor 650 euro kunt kopen, maar een in Amerika vervaardigde gitaar, een 50th anniversary model. De gitaar komt af fabriek met een Seymour Duncan Pearly Gates 2 humbucker en twee Texas Special singlecoils. Mijn gitaar is op een paar punten gemodificeerd: hij heeft, in plaats van de Texas Special bij de hals, een Seymour Duncan Lil'59, de toonregelaars heb ik uit het circuit gehaald, en een extra schakelaartje is toegevoegd om de twee humbuckers te splitten. In plaats van het middelste element hoor je bij de middenstand van de vijfstandenschakelaar de hals- en brughumbucker samen, en met de splitter kun je dan kiezen welke spoelen werken. Zo is het een veelzijdiger gitaar geworden.
Ik ben niet zo gek op Fenders, omdat ik niet houd van vintage halzen, zwakke halsverbindingen en ouderwetse vibratosystemen en dat soort dingen. Dit is echter een heel moderne gitaar, met een hals met een hedendaags profiel. En een klassiek uiterlijk, natuurlijk.

Soundcheck

Soundchecken voor een optreden in La Vida, voormalig Noorderlicht. de zangeres is er hier nog niet bij. Het optreden was op een klein inderhaast georganiseerd festivalletje in het kader van het overlijden van Ronnie James Dio.

In de studio

Op deze foto ben ik een opnamesessie aan het voorbereiden. De foto is gemaakt door Gabriel Jansen en door mij met Photoshop bewerkt.

Blackstar HT5 binnenwerk

De binnenkant van de Blackstar HT5. Dat ziet er behoorlijk ingewikkeld uit voor een klein 5 watt versterkertopje!

Blackstar HT5

Ik word erg blij van het feit dat gitaarversterkerfabrikanten zich meer en meer gaan richten op het ontwerpen van laagvermogen buizenversterkertjes. Die versterkers van 100 watt of meer klinken pas goed als ze oorverdovend hard staan, en dat kan alleen in het Gelredome. Door een versterker te maken met laag vermogen krijg je die zo gewenste eindbuizenvervorming zonder dat de woonwijk instort. Ik ben erg gecharmeerd van de kleine Hughes en Kettners uit de jaren '80, hun tijd ver vooruit, maar schafte mijzelf ook maar eens een moderne variant aan: de Blackstar HT5. Blackstar is een bedrijf dat is opgericht door voormalige Marshall werknemers. De verwijzingen naar het moederbedrijf zijn duidelijk: klassieke vormgeving, 'gold piping', en plexiglas front. Binnenin speelt zich iets heel anders af: een tweetal buizen en heel veel electronica. Het signaalpad is dus niet vrij van transistoren of IC's, verre van dat. De marketingkreet dat het een honderd procent buizenversterker betreft is derhalve foutief. Het gebakje klinkt prima, ook bij lage vermogens. Er zijn twee extra features: een geemuleerde uitgang om de boel op een mengpaneel aan te sluiten, met een keuze uit 1x12 of 4x12 simulatie, en een knop die traploos regelt tussen een Britse en een Amerikaanse voicing. Ik heb wat twijfels bij de bouwkwaliteit, (made in Korea, engineered in the UK...) een van de twee buizen is bijvoorbeeld rechtstreeks op de printplaat gemonteerd. De stand van de knoppen is van enige afstand volkomen onmogelijk af te lezen. Vervangen door kippenkoppen, dus!

Het geluid is niet onaardig. Met wat goede wil kun je met de 5 watt die deze versterker levert wel boven een niet al te hard rammende drummer uitkomen. Ik ontdekte dat de versterker erg gevoelig is voor het type speakers dat er op wordt aangesloten. Ik heb de bijbehorende speakerkast niet geprobeerd, maar wel een 2x12 met open back waarin een Celestion V30 en een G12H30 hangen, dat ging prima, maar mijn 4x12 1960TV met Greenbacks lukte helemaal niet. Bij G12M70's in een gesloten kast doet hij het ook wel aardig.

Enfin. Leuk versterkertje voor opnamen en opwarmen. En hij ziet er best goed uit.

Francisco Navarro Garcia

Hier sta ik op de foto met gitaarluthier Francisco Navarro Garcia. Mijn keuze is uiteindelijk op zijn handgebouwde gitaar gevallen. Uiteraard is de gitaar uit massief hout, de zij- en achterkanten zijn gemaakt van het exotische Palo Escrito, een soort zwaar getekend palissander. Het is een Hauser-gitaar.

Mexico Paracho 2

Een gitaar testen in Mexico... ook deze is het niet geworden.

Paracho Mexico

In het midden van Mexico ligt een klein, voormalig Indiaans dorpje, Paracho genaamd. De helft van de bevolking van Paracho is gitaarbouwer. Natuurlijk ben ik daar geweest. Als gitaarliefhebber moet je daar eens in je leven heen.

In Paracho heb ik veel gitaren getest, en er uiteindelijk ook een gekocht. Op de foto ben ik in een atelier van een gitaarbouwer en test ik een van de gitaren.

Gitaarrack Weer Veranderd....

Brunetti Mille is vervangen door een ADA MP1 (met Mesa/Soldano mod) Omdat er nu ruimte in het rack is vrijgekomen, heb ik ook mijn MAM Racktuner weer teruggeplaatst.

Zou het nu naar tevredenheid zijn?

Huidige gitaarrack

Een kiekje van mijn huidige gitaarrack. De eis is: goed geluid, makkelijk mee te nemen, niet te duur en vervangbaar, en bier- en pisbestendig.

Van boven naar onderen: een T-Racks power conditioner, een TC G-Major, een Brunetti Mille! en een Engl 2x35 rackhead.

Ik ben er niet zo heel tevreden over, erg zwaar en het geluid is veel te fel en schel en speelt niet makkelijk.

Gibson Blueshawk

Deze gitaar is werkelijk een schande voor Gibson, dat toch een zichzelf respecterende gitaarfabrikant is. Gibson vraagt zeer hoge prijzen voor hun producten, ook gebaseerd op de naam en faam van het merk.

De lak van deze Blueshawk is er te snel opgezet, waardoor ze er af is gesplinterd. Het geluid is best aardig, maar de bespeelbaarheid en afstelbaarheid is abominabel.

Hier een foto van de slechte lak. Het is niet zo, dat ik deze gitaar heb afgeragd, ik heb er bijna nooit op gespeeld, nadat ik hem destijds nieuw heb aangeschaft. Hij heeft al die tijd in zijn gigbag gezeten.

Toen ik hem nieuw uit de doos ontving was hij vrijwel onbespeelbaar. Dat kun je verwachten bij budgetgitaren die in derde wereldlanden worden vervaardigd, maar niet bij een Amerikaanse High-End gitaar. De kwaliteitscontrole bij Gibson liet dus ernstig te wensen over, ondanks dat ze de hoofdprijs vragen voor deze gitaar. De body is gemaakt van populierenhout, met een esdoorn flattop. Populierenhout is het goedkoopste toonhout dat er is.

Het geluid is echter wel aardig. Dat komt met name door de Varitone. De elementen zijn geen P90's maar B90's. De output is behoorlijk laag. Er zit ook een dummy-coil in om de brom van de enkelspoelselementen binnen de perken te houden. In potentie zou dit dus best een aardige gitaar kunnen zijn......

Gibson Family

Mijn Gibsons op een rijtje. Van links naar rechts:

Een Gibson Les Paul Studio Smartwood met Roland GK-element. Dit is een prima gitaartje.

Een Gibson Les Paul Standard Premium Plus met een mooi gestreept topje. Is bijna driemaal zo duur als de Smartwood maar speelt minder prettig en klinkt ook minder.

Een Gibson Blueshawk. Het is raar om te zeggen, maar de Blueshawk is de slechtst gebouwde gitaar die ik bezit.

Helemaal rechts: een Gibson ES125T uit 1964. Origineel, alleen de slagplaat mist. De hals zit een beetje los, dus de gitaar moet worden gerepareerd.

ADA MP1

Dit is het binnenwerk van mijn ADA MP1. Er zitten twee voorversterkerbuizen in, een Mullard (nieuwe reeks) en een JJ 12ax7. Die zaten er al in toen ik hem aanschafte. Waarschijnlijk gaat deze gitaarvoorversterker de plaats innemen van mijn Brunetti Mille.

Alle Ibanez RG's bij elkaar

Ziehier een statieportret van mijn collectie Ibanez RG gitaren.

Van links naar rechts:

een RG770DX, tremolo en slagplaat zijn vervangen, stelpenafdekplaatje ook, de elementen zijn vervangen voor DiMarzio's, een PAF en een Fred. Het middelste element is origineel. Deze gitaar gebruikte ik als backup, opwarm- en oefengitaar. Hij is tamelijk versleten, ik heb de nek al tweemaal moeten schuren.

Een rose RG770, volledig origineel. Dit is op dit moment de gitaar die ik het meeste gebruik, de 'default' gitaar.

Een RG2077XL, volledig origineel. Dat is een zevensnarige baritongitaar, werkelijk een monster.

Een J-Custom RG1308 uit 1997, volledig origineel.

Een RG LACS (Los Angeles Custom Shop) gemaakt door Mike Lipe als endorsement model voor Rocky George van Suicidal Tendencies, ongeveer uit 1998. Dit is een Amerikaanse handgebouwde gitaar, niet in serie geproduceerd, dus er is er maar een van. Hij is nog als nieuw en eigenlijk niet om op te spelen maar te verzamelen.

Een witte RG750 uit 1989, volledig origineel maar wel erg uitgewoond.

Een rode RG750 uit 1992, elementen zijn vervangen voor een DiMarzio en een Seymour Duncan Jazz.

Een grijze RG760, origineel, uit 1989.

Een zwarte RG760, origineel. Deze is uit 1990, en het is mijn favoriete gitaar. Ik heb hem in 1990 gekocht en veel mee opgetreden. Lange tijd was dit mijn enige gitaar.

Een blauwe RG760, origineel. Bedoeld als backupgitaar voor de zwarte RG760.

Klik op de foto voor een mooie vergroting.

Hughes Kettner cf100

Je vraagt ze af hoe die jongens dat gedaan hebben, een 100 watt transistor gitaareindversterker van goede kwaliteit in een 1HE 9 1/2 inch rackje stoppen.
Hier is het te zien: door gebruik te maken van een compacte (maar dure) ringkerntransformator.

Brunetti Mille binnenwerk

Het binnenwerk van mijn Brunetti Mille. Een ringkerntransformator (dat scheelt brom) en zes 12ax7 buizen. De buizen zijn nogal low-gain, ik heb nieuwe besteld om de klank wat krachtiger te maken. Er zijn een aantal aanwijzingen dat iemand in het ding heeft lopen solderen, maar dat moet ik nog even nakijken.

Hofner 12 snarige gitaar

Mijn oude Hofner 12-snarige gitaar uit de jaren '70. Hij is van gelamineerd hout en speelt behoorlijk zwaar. Acrobatiek kun je wel vergeten. Maarhet is leuk om de snaren (de koren) in een kwart of een kwint te stemmen, dat levert een mooie volle klank met veel onverwachte akkoordtypen op.

Pasadena Akoestische bas

Nieuwe akoestische basgitaar. Erg goedkoop spul. De piezo is niet helemaa zuiver want de lage E klinkt veel zachter dan de overige snaren. Hij is wel gemaakt van massief hout.

Brunetti Mille

Hier mijn nieuwe gitaarvoorversterker: een Brunetti Mille, handgebouwd in Italie. Ik heb het deksel er voor de foto afgehaald, zodat de zes 12ax7 buizen en de ringkerntransformator zichtbaar zijn. Deze voorversterker is ter vervanging van de voorversterker in mijn Engl rackhead 2x35.

Gitaar Rack

Dit is mijn gitaarrack, met spullen die ik live mee ga nemen. Van boven naar onderen: T-Racks Power Conditioner, TC Electronic G-Major, MAM chromatische tuner, M-AudioMidisport 4x4 midi interface (om een computer op de TC aan te sluiten zodat het bedienen makkelijker wordt) en een Engl 2x35 Rackhead.
Ik ben er nog niet helemaal tevreden over.. met name de Engl klinkt een beetje fel.

Hughes Kettner Tube Factor

Leuke overdrive met een 12ax7.. het metaal is een beetje gecorrodeerd. Dat is volgens mij een eigenschap van sommige produkten van Hughes en Kettner, want mijn Triamp lijdt aan hetzelfde euvel.
Dit ding wil ik live gebruiken om mijn studiogeluid te kunnen reproduceren.
De 'voicing'-knop is een beetje wennen, het is niet zomaar een toonregelaar.

Marshall JCM900 met JVM 2x12

Mijn Marshall JCM900 staat op een 2x12 luidspreker van JVM, met tegelmozaiek op het kankbord. De gebruikte luidsprekers zijn twee Celestion G12M70's.

Hughes Kettner versterkertjes

De hele serie: vier volledige laagvermogen buizenversterkertjes uit de jaren '80 van Hughes en Kettner. Ik vind het echte wonderdoosjes. Deze bakjes zijn destijd nogal verkeerd in de markt gezet: de Cream Machine (2 x 12ax7) heeft een prima sologeluid met heel veel overdrive en compressie, de Metal Master (2 x 12ax7) heeft veel minder overdrive maar meer een eindbuizengrom. De Crunchmaster (1 x 12ax7 en 1 x EL84) lijkt op een Fender Bassman of Twin Reverb (zonder reverb) en de Bassmaster (1 x 12ax7 en 1 x EL84) kan klinken als een vol opengedraaide oude Ampeg buizenbak, maar dan van zes watt. Die kun je zowel voor gitaar als voor bas gebruiken.
Voordeel is dat deze versterkertjes tussen vier en zes watt vermogen hebben, dus ze kunnen worden gebruikt voor eindbuizenvervorming zonder dat het huis instort. Deze vier zijn op dit moment mijn eerste keuze voor opnamen.

Nieuwe EL84

Een mooi rijtje EL84 in mijn Engl Rackhead. Het zijn JJ Tesla buizen. Ik vind de TAD (Tube Amp Doctor) buizen die er oorspronkelijk in zaten wel beter klinken...